Alle artikelen in de categorie Nieuws

Het sprookje van de perfecte moeder, juf, echtgenote, medewerkster en huishoudster in Corona-tijd

Er was eens … een sprookje dat nooit werkelijkheid kon worden. Daarom heette het ook een sprookje 😉

Want hoewel ik die vrouw graag zou willen zijn, die vrouw bestaat gewoon niet. Dat werd me vanmorgen (24 maart 2020, Corona thuis-zit-tijd) weer even extra duidelijk.

Volgens mijn goed opgestelde, in overleg met de kinderen gemaakte, schema, begon de dag zoals “normale” schooldagen (wanneer zou het woord “normaal” juist bij de huidige situatie gaan horen? Wanneer komt het omslagpunt dat dit het nieuwe normaal is? Even een filosofisch vraagje tussendoor). Althans, zo zou de dag moeten beginnen. In mijn sprookje. Twee van de drie kinderen hielden zich hier keurig aan. Aangekleed kwamen ze beneden, aten hun ontbijt, ruimden zelfs hun vaat op en pakten hun schoolspullen. De kleuter zag het allemaal niet zitten. Hij baalde dat hij niet op een scherm mocht. “Het is toch vakantie? Dan mag dat altijd in de ochtend.” Hij wilde niet ontbijten, niet aankleden, geen schoolwerk doen. Hij wilde vooral mopperen en klieren. Ondertussen begonnen de eerste vragen van de andere twee te komen. “Mam, kun je even helpen met deze som?” “Mam, schrijf je groentesoep met of zonder N? En rijstebrij?” “Mama, wat is het onderwerp in deze zin?” “Ja, mama, je zou MIJ nu toch komen helpen???”

Aaahhhh daar ging mijn plan. De boze kleuter leidde de andere twee af tot hun grote woede. Ik kwam nog niet eens toe aan het lezen van mijn mails. Mijn dochter van 10 barstte in tranen uit dat ze die moeilijke rotsom niet opgelost kreeg. Even kwam alle frustratie bovendrijven. IK – ZOU – ZO – GRAAG – EVEN – ALLEEN – WILLEN – ZIJN – EN – MIJN – WERK – WILLEN – DOEN. Met een kop koffie. Met de radio op de achtergrond. Alleen ik en mijn laptop. En mijn koffie.

Maar de situatie is nu niet zo. En ik kan niet alles wat ik zou willen. Want op “normale” dagen (daar is hij weer!) krijg ik mijn actielijstjes eigenlijk al nooit af, dus nu al helemaal niet. En de illusie dat ik er overdag voor de kinderen ben en ’s avonds werk, heb ik ook losgelaten. ’s Avonds ben ik gevloerd. Ik kan nog net aan manlief vragen hoe zijn dag is verlopen voordat ik op de bank plof met op tv het zoveelste programma over het f***ing virus.

Dus wat deed ik? Ik ademde een paar keer diep in en uit. Ik klapte mijn laptop dicht. Ik ging naast de kleuter zitten en ging met hem in gesprek. Want hij had natuurlijk gewoon aandacht nodig. En hulp. En verbinding. En die ontstaan alleen als ik er echt ben, in het nu. Samen hebben we zijn schooltaken in een schemaatje gezet, met tekeningen erbij zodat hij het zelf ook snapt. Hij mocht kiezen in welke volgorde hij zijn taken wilde doen. Hij wilde beginnen met zijn knutselopdracht. We hebben samen zijn spullen klaargezet en hij ging lekker zitten verven.

Dochterlief heb ik na mijn uitleg eerst even zelf laten stoeien. En daarna ben ik naast haar gaan zitten om te kijken of het gelukt was. En dat was het! Met een grote grijns liet ze me het goede antwoord zien. De aai over haar bol en het compliment dat ze het zo goed zelf had opgelost, deden haar zichtbaar goed.

Mijn zoon van 8 hielp ik met het vinden van het onderwerp in de tekst, en het verwoorden van bepaalde beelden. Alleen al het tonen van interesse in zijn opdrachten, hielpen hem. Hij vond het leuk om er samen over te praten en het goede antwoord te vinden.

En zo was de rust weer terug. Voor even natuurlijk. Want er komt natuurlijk nog veel meer weerstand, onbegrip en frustratie bij ons allemaal. En dat is oké. Zolang we het zien, erover in gesprek blijven gaan en naar oplossingen blijven zoeken. En berusten. In deze bizarre, onwerkelijke situatie. Het is wat het is. Zelfs mama is maar een mens.

En mijn werk? Dat doe ik bijvoorbeeld nu, terwijl de kinderen even op een schermpje zitten na hun schoolwerk en buiten spelen. Mogen ze op “normale” dagen om 12 uur op een scherm? Meestal niet. Soms wel. Maar het is ook geen “normale” dag. Nog niet. Toch?

Worstel jij ook met de combi thuiswerken, thuisonderwijs en moeder zijn? Wil je 1-op-1 in gesprek voor tips & trics, ontladen, ervaringen delen? Neem gerust vrijblijvend contact met me op voor meer informatie of voor het inplannen van een online of telefonisch gesprek. 

#opvoeding #thuiswerken #thuisonderwijs #coronavirusnl #ouderschap #moederschap #ondernemen #perfectionisme #loslaten

Profileren

“Je moet jezelf meer profileren”

Al jaren hoorde ze dit van leidinggevenden. Tot ze er zo onzeker van werd – en ook schoon genoeg van had – dat ze bij mij kwam. Tijdens het intakegesprek werd duidelijk dat het woord “profileren” voor haar iets negatiefs was. Moest ze op een podium gaan staan en vertellen hoe goed ze was? Dat paste totaal niet bij haar. Ze deed gewoon haar werk.

Wel zat ze zichzelf in de weg. Op andere vlakken. En dát maakte dat ze zich in de ogen van leidinggevenden en collega’s niet profileerde. Het coachdoel dat haar paste, bleek:

“Dit coachtraject is voor mij geslaagd als ik in de lead ben doordat ik goed voor mezelf zorg en alles (ik, mijn gedachten, mijn gevoelens) er mag zijn. Ik blijf daardoor dichter bij mezelf en weet wat ik wil.”

Een prachtig traject werd het. Een bloem ging open. En ik genoot. Dat dit mijn werk is. Dat klanten zichzelf kwetsbaar op durven stellen, bereid zijn te veranderen en daarmee zichzelf terugvinden. En dan krijg ik ook nog een prachtige kaart en lekker bedankje.

#persoonlijkeontwikkeling #professionals #profileren #kwetsbaarheid

Vokking bitsj ma

Vokking bitsj ma.Het stond er echt. Op een A4’tje. Bijna foutloos geschreven door mijn 7-jarige zoon, recht uit zijn hart.

Stampvoetend van woede was hij naar boven gegaan. Waarom? Om eerlijk te zijn weet ik het niet eens meer. Waarschijnlijk mocht hij niet meer op zijn tablet, of geen snoepje, of had ik iets gezegd van zijn brutale toon of nare woorden die de laatste weken meer regel zijn dan uitzondering.

“Heb je al gezien dat je leuke post hebt ontvangen?” vroeg mijn man met een grijns. Zoonlief had het A4’tje naar beneden gegooid.

Was ik geraakt? Ja, natuurlijk was ik geraakt. Leuk is anders. Was ik boos? Nee, ik was niet boos. Ik moest eigenlijk ook wel lachen in mezelf. Wat zeker hielp, was het feit dat hij boven was en ik beneden. Ik had daardoor de tijd en rust om het even te laten bezinken, te relativeren (“het is een fase, het is een fase, het is een fase” maar ook het besef dat hij zich bij mij zo veilig voelt dat hij dit durft te uiten, en dat vind ik eigenlijk een heel groot compliment) en te bedenken hoe ik wilde reageren. Hoe ik WILDE reageren ja. Dat is fijn, als je dat echt even kunt bedenken in plaats van dat je vanuit impulsiviteit reageert. Wat me ook vaak zat gebeurt hoor! Maar nu kreeg ik deze kans in mijn schoot geworpen.

Zoonlief kwam na een tijdje met een dekbed over zijn hoofd de trap af gelopen. Toevallig was ik in de gang. “Hoe zou jij het vinden als je zo’n briefje kreeg?” vroeg ik hem. “Leuk” was zijn antwoord van onder het dekbed. “Oké. En hoe denk je dat ik het vind om dit briefje van jou te krijgen?” “Leuk” was zijn verrassende antwoord. Hier ging ik niet ver mee komen. Met boosheid of een straf ook niet. “Ik word best een beetje verdrietig van zo’n briefje van jou. Je mag dat allemaal denken over mij, en je mag het ook opschrijven. Je hoeft me niet altijd aardig te vinden, je mag me heel stom vinden. Maar je had bij iedere letter die je opschreef kunnen beslissen om het niet aan me te geven. Dat zou ik fijn hebben gevonden, als je het niet aan me gegeven had. Kun je dat begrijpen?”

Het bleef stil onder het dekbed. Dat was voor mij voldoende.

De pleaser

Ben jij een pleaser denk je? Ik ben altijd een enorme pleaser geweest. Ik was me daar tot op zekere hoogte van bewust en vond het ook wel iets positiefs hebben. Veel mensen worden tenslotte blij van je. “Ik maak het anderen gewoon graag naar de zin”, een veelgebruikte zin of gedachte. Maar sta je er ook wel eens bij stil om het jezelf naar de zin te maken? Die belangrijke persoon wordt helaas veel te vaak vergeten door de pleasers onder ons. Ik werd me zelf pas echt bewust van mijn hoge pleaser-gehalte en de nadelen hiervan tijdens mijn coach-opleidingen. Ik merkte dat ik me altijd aanpas aan anderen. “Kiezen jullie maar”, “ik pas me wel aan”, “zeggen jullie het maar”. Ik had dit zo geautomatiseerd, dat ik eigenlijk vaak niet eens meer wíst wat ik zelf wilde. Uiteindelijk loop je daar een keer op leeg. Het is niet goed voor je, ook al lijk je er misschien energie van te krijgen.

Een van mijn favoriete coachboeken is “Ik ken mijn ikken” van Karin Brugman, Judith Budde en Berry Collewijn. In dit boek word je uitgenodigd op een andere manier naar jezelf te kijken, namelijk door jezelf te beschouwen als iemand die uit diverse ikken bestaat. Dit klinkt een beetje schizofreen, maar het kan je echt enorm helpen bij het krijgen van inzicht in jezelf. In de kanten die jou effectief maken en in de kanten die je minder effectief maken of in de weg zitten. Eén van de “ikken” die in dit boek aan bod komt, is de pleaser.

De auteurs beschrijven een praktijkvoorbeeld van Gerard, systeembeheerder. Gerard heeft een invloedrijke pleaser in zich. Als de pleaser het voor het zeggen heeft, ziet zijn werkdag er ongeveer zo uit:

“Op kantoor aangekomen, zwaait Gerard in het voorbijgaan naar de receptioniste en roept ‘Drukke dag vandaag?’ Op de gang helpt hij zijn zwangere collega Barbara: ‘Hé meid, geef mij die zware ordners maar. Waar moeten ze heen?’ Eenmaal op zijn werkplek gaat zijn telefoon. Collega Pierre heeft een vastgelopen computer. Gerard gaat stante pede naar hem toe. Pierre werkt immers aan een urgente notitie. Gelijk tackelen, dat probleem! Bij de koffiecorner haalt hij koffie voor zichzelf en voor Pierre. Voor Pierre, zoals hij weet, zonder melk en suiker. Na dit klusje gaat Gerard snel de storingen oplossen die er nog liggen van gisteren. Maar hij wordt nog een keer of wat weggeroepen, voor nieuwe technische problemen en gaat daar direct heen. Dat levert wel eens gemopper op van mensen die al aan het wachten zijn. Gerard trekt zich dat soort reacties erg aan. Hij wil niemand teleurstellen. Aan het einde van de dag is hij afgemat, maar daar besteedt hij weinig aandacht aan. En als zijn vriendin hem vraagt wat hij het weekend zou willen doen, zegt hij: ‘Geen idee, wat wil jij?’ Iedereen is dol op Gerard. Zijn baas ook, maar die vindt wel dat Gerard onevenredig veel tijd besteedt aan wissewasjes waar hij niet voor betaald wordt. Gerard moet leren prioriteiten te stellen. Maar zolang de Pleaser de dienst uitmaakt, kan Gerard echt geen nee zeggen.”

Herkenbaar?

Een pleaser is niet alleen maar negatief. Het biedt heel veel voordelen en kansen. Een “teveel” is echter niet goed. Wat overigens geldt voor alle ikken.

Wat zijn de pluspunten van een pleaser?
– Heel handig in sociale contacten, bevordert harmonieuze sfeer
– Geeft anderen een warm en welkom gevoel
– Bron van inkomsten! De horeca zou bijvoorbeeld nergens zijn zonder pleasers

Wat zijn de valkuilen van de pleaser?
– Kan geen grenzen aangeven, kan geen nee zeggen
– Komt niet voor zichzelf op
– Loopt het risico dat anderen (bewust of onbewust) misbruik maken van zijn/haar hartelijkheid en ongemerkt over zijn/haar grenzen heen gaan

Ontstaan en doorgeven van de pleaser
Pleasers ontstaan in de vroege jeugd. Gedrag dat bij pleasers hoort, wordt nou eenmaal vaak beloond door de omgeving. Ik ga hier in deze blog niet diep op in, maar ik wil je wel waarschuwen voor het doorgeven van de pleaser-genen. De kans is groot dat jij – als pleaser – van je kinderen onbewust ook pleasers maakt.

Omgaan met de pleaser
Alleen door bewust te worden van de pleaser in jou, kun je hem gaan sturen. Je kunt leren hem in te zetten waar hij van pas komt en uit te schakelen wanneer hij dreigt je in de weg te zitten. Als metafoor kun je een auto in gedachten nemen. Misschien zit de pleaser in jou altijd achter het stuur en wordt het tijd hem op de achterbank of zelfs in de kofferbak te plaatsen.

Meer weten over de pleaser?
Lees het boek! Of neem contact op met een coach die werkt met Voice Dialogue. Dat is de methode waarbij gewerkt wordt met de verschillende ikken.

Boek winnen?
Van Karin Brugman, een van de auteurs van het boek “Ik ken mijn ikken” en coach en trainer bij De Onderstroom, mag ik een exemplaar weggeven!
Laat vóór maandag 1 mei een reactie achter waarin je uitlegt waarom jij denkt dat de pleaser in jou (te) vaak achter het stuur zit. Je mag de reactie via Facebook of LinkedIn achterlaten, via een persoonlijk berichtje of algemeen, en je mag me ook mailen op anouk@krachtig.nu.

Ik wens je een mooie (werk)week toe!

Week van de Werkstress: plannen, en waarom die actielijst nooit afkomt

Afgelopen maandag postte ik dit stuk in het kader van de Week van de Werkstress. Vandaag tijd voor een ander onderwerp: plannen en waarom die actielijst nooit afkomt.

Bij het voorbereiden van deze blog realiseerde ik me hoe veelomvattend “plannen” is. Het is iets waar je de hele dag door mee te maken hebt, zowel op je werk als in je privéleven. Enerzijds is er de kunst van het máken van een goede planning, en anderzijds die van het hálen ervan. En dan zijn er nog alle zaken die jou kunnen afleiden van je planning. Aan deze afleiders besteed ik in deze blog aandacht.

Want hebben we niet allemaal van die dagen dat we een prachtige planning of actielijst voor de dag voor onszelf maken, maar dat er geen bal van terecht komt? Dat je je aan het eind van de dag afvraagt hoe het komt dat je nog meer dan de helft van je actielijst hebt openstaan? En je hebt toch echt niet zitten niksen de hele dag!

In mijn omgeving zie ik een aantal hardnekkige afleiders:

Tip van de Dag

Probeer volgende week eens een actiepunt af te ronden of een uur te werken zónder je te laten afleiden. Ik heb het zelf bewust gedaan tijdens het schrijven van deze blog. Best een uitdaging! Maar het is gelukt en voelde goed. Ik was gefocust en kon me veel beter concentreren. Ik ben benieuwd hoe het jou bevalt. Veel succes!

Deze tekst is ook te lezen op LinkedIn

Moeite met nee zeggen?
Misschien is de pleaser in jou sterk aanwezig. Hierover binnenkort meer.

Week van de Werkstress 2016: druk zijn, stress en moeten

Het is de Week van de Werkstress. Soms lijkt het of iedereen last heeft van stress, maar ik vind het belangrijk onderscheid te maken tussen “het druk hebben” en “stress ervaren”.

Druk…wie heeft het tegenwoordig niet druk? Vraag aan een paar collega’s hoe het met ze gaat en je krijgt 9 van de 10 keer “druk” als antwoord. Wat zeg je daar nou eigenlijk mee? Tim de Witte schreef hier vorige maand een interessant artikel over: “Ik heb het druk” wat zeg je daar nou eigenlijk mee?

Het ervaren van stress is een ander verhaal. Dan heb je echt last van het druk zijn. Meestal omdat je te lang te druk bent, omdat het “druk zijn” je voor je gevoel teveel overkomt in plaats van dat je er zelf voor kiest, en omdat het einde van het “druk zijn” niet in zicht is. Als je dit herkent, raad ik je aan serieus bij jezelf te rade te gaan, eventueel met hulp van een coach, want dit gevoel moet niet te lang aanhouden. Zorg goed voor jezelf!

Belangrijk is het voorkómen van gevoelens van stress. In het kader van de Week van de Werkstress geef ik je deze week een aantal praktische tips die stress kunnen helpen voorkomen of verminderen.

Tip van de Dag

Houd deze week eens een dag bij hoe vaak je het woord “moeten” gebruikt, denkt en om je heen hoort. Kun je het ook vervangen door willen of kunnen? Dat klinkt zo anders en doet ongemerkt heel veel met jou en je omgeving.

Ga vervolgens bij ieder “moetje” na:

• Moet het echt? Van mezelf of van iemand anders?
• Ben ik degene die het moet doen?
• Moet het nu/vandaag/deze week of kan het ook op een ander moment?

Welke taken blijven over die jij echt moet doen? Maak hier een overzichtje van en plan ze in. Moeite met plannen? Hierover deze week meer!

Veel succes!