Vandaag en morgen is de schoolfotograaf op de school van onze kinderen. Altijd weer een momentje om extra op haren en kleding te letten. Ik liep met mijn zoons naar hun kamers om samen kleding uit te zoeken. En terwijl ik daarheen liep, dacht ik aan mijn artikel “de joggingbroek” van een tijdje geleden: https://lnkd.in/d7nkfdQ
Ik vroeg me af wat ik straks het liefst zie op de foto’s: kinderen die helemaal zichzelf zijn of kinderen die van mij iets “moois” aan moesten? Ik koos voor het eerste. En daarmee voor twee Barcelona (voetbal)pakjes. Daar wónen ze praktisch in. En zíj vinden ze prachtig. Dus als ik over x jaar terugkijk naar deze schoolfoto, denk ik vast en zeker met een glimlach aan hun favoriete kleding “van toen”. En stiekem staat het nog best leuk ook 😉
Onze dochter is morgen aan de beurt en pakt het anders aan: ze wil er netjes uitzien en aan haar enorm lange haar wordt morgenochtend extra aandacht besteed. En ook dat is goed. Ze zijn helemaal goed zoals ze zijn.
Deze keuzes gaan lang niet altijd vanzelf. In dit soort situaties kom je jezelf tegen. Wat ik steeds probeer, is mezelf afvragen waarom ik iets zo belangrijk vind. Of waarom het weerstand oproept. Waar ik mijn kinderen voor wil behoeden. En of dat terecht is. Vaak liggen er allerlei belemmerende overtuigingen aan ten grondslag die met je opvoeding en met de buitenwereld te maken hebben. “Wat zullen ZE er wel niet van vinden?” Je kunt je afvragen wat dat uitmaakt. En wie ZE zijn…